Czy powinniśmy przestać czytać Flannery O’Connor?

Po śmierci George’a Floyda wszelka sugestia, że wybitna postać może mieć jakikolwiek związek z niechęcią do na przykład czarnoskórych mieszkańców Stanów Zjednoczonych, oznacza usunięcie jej z panteonu wybitnych postaci. Burzenie pomników przybrało charakter wręcz groteskowy i można by się było z tego śmiać, gdyby nie było to w wielu przypadkach po prostu smutne. Cóż bowiem zawinił „pokojowym demonstrantom” św. Junipero Serra?

Na cenzurowanym znalazła się teraz także wybitna katolicka pisarka Flannery O’Connor. Jej opowiadania i dwie powieści doczekały się polskich przekładów i nie można pominąć jej twórczości, jeśli ktoś serio interesuje się amerykańską literaturą piękną. Poruszenie w środowisku intelektualnym wywołała jej prywatna korespondencja, która niedawno została podana do publicznej wiadomości, a w której autorka zdaje się wyrażać opinie zgoła rasistowskie.

Czy oznacza to, że O’Connor była faktycznie przebrzydłą rasistką, czy jednak jest to tylko część prawdy? Jeśli weźmiemy pod uwagę jej życie i pozostawioną spuściznę literacką, wówczas sprawa okazuje się nieco bardziej złożona. Poza tym nawet, jeśli faktycznie wyrażała poglądy rasistowskie i jeśli pominiemy inne jej wypowiedzi, to czy oznacza to, że powinniśmy przestać czytać jej opowiadania? I jak to wygląda, jeśli podobną miarę przyłożymy do innych twórców?

Odpowiedzi na te pytania szuka Joseph Pearce, którego tekst Trudno o dobrą kobietę: „Rasizm” Flannery O’Connor został niedawno opublikowany w moim przekładzie na portalu „Christianitas”. Zachęcam do lektury.